اولین روز ماه اردیبهشت را به بزرگداشت و گرامیداشت استاد سخن فارسی، «سعدی» اختصاص دادهاند که به حق، او را «افصحالمتکلمین»، یعنی فصیحترین گوینده و شاعر نامیدهاند. «سعدی» بدون تردید یکی از پنج شاعر طراز اول زبان فارسی است که چهار تن دیگر را کسانی همچون «فردوسی»، «نظامی گنجوی»، «مولوی» و «حافظ« تشکیل میدهند. برخی دیگر، او را بزرگترین شاعر ایران میدانند که فصاحت و زیبایی کلام او را مانندی نیست و شیوایی آن در نظم و نثر، زبانزد همگان است.
«سعدی» شاید تنها شاعری باشد که کلامش را سهل و ممتنع میدانند، زیرا سخن منظوم او بهقدری شیوا و بیتکلف است که به نثری روان و ساده نزدیک است. کسانی که بخواهند کار او را در نثر تقلید کنند درمیمانند و در ضمن کار، به دشواری آن پی میبرند. چنانکه «جامی» در کتاب «بهارستان»، «مجد خوافی» در «روضهی خلد»، «قاآنی شیرازی» در «پریشان»، «میرزا ابراهیم خان تفرشی» در «مُلستان» و «حکیم قاسمی کرمانی» در «خارستان»، کار او را در «گلستان» تقلید کردند اما هیچکدام، آن نشد که «سعدی» آفریده بود.
همچنان است در سرودن غزل و بیان اخلاق و عرفان عملی. جز «حافظ» که پس از «سعدی» نام آورترین شعرا در سرایش غزل است، هنوز شاعری نتوانسته به سبک و شیوهی «سعدی» غزل بسراید. در زمینهی اخلاق و عرفان عملی نیز کتابی نوشته نشده که همپای «بوستان» باشد.